Zomaar wat uitspraken van kinderen, die met de scheiding van hun ouders te maken kregen:
“Ik wist, dat er iets was, ze deden zo vreemd, maar ze vertelden er niets over.”
“Papa is scheldend de deur uit gerend en vanaf dat moment woonde hij ergens anders.”
“Papa en mama zijn de hele tijd zo boos op elkaar. Ze vinden, dat de ander het niet snapt en niet goed doet.”
Elk van deze uitspraken hoort bij een bepaalde fase in een scheiding. Wist je dat, hoe je als ouders beweegt tijdens deze fases bepaalt welk effect de scheiding op je kind heeft en hoe groot het effect is?
Effect heeft een scheiding overigens altijd: dat wat er altijd was, is opeens niet meer. Dit vraagt van je kind om de situatie te accepteren en de gevoelens die erbij horen te verwerken. Dat op zich kost al tijd en energie. Ook als ouders alles heel harmonieus weten te regelen met elkaar.
Als het allemaal niet zo harmonieus wil lukken in één of meerdere fases van de scheiding, wordt het voor je kind nog moeilijker.
Fase 1 is de aanloop naar de scheiding. Het loopt allemaal niet meer lekker tussen jullie en er is grote twijfel of je nog wel bij elkaar wilt blijven. Je wilt er je kind niet mee lastig vallen en zegt er vooral niets over. Wat niet weet, wat niet deert, toch? Ook al denk jij van niet, je kind krijgt wel degelijk mee, dat er iets niet klopt en moet vervolgens vol onzekerheid afwachten wat er is en wat er gaat gebeuren. Of je kind pikt op dat er iets is, maar kan niet plaatsen wat dat iets is, want papa en mama doen alsof alles in orde is en zeggen dit misschien ook nog. Hoe kun je als kind dan vertrouwen op dat wat jij voelt?
Fase 2 is de periode waarin je je kind vertelt, dat jullie gaan scheiden en het moment, dat één van beide daadwerkelijk ergens anders gaat wonen. De manier waarop dit gebeurt, is zo belangrijk. Je kind kan zich heel alleen en verlaten voelen, als je geen rekening houdt met wat deze momenten voor hem betekenen en wat hij daarbij van jou nodig heeft.
Fase 3 is de tijd na de scheiding. Deze fase duurt het langst en heeft daardoor vaak de grootste impact op een kind. Niet meer met elkaar door een deur kunnen, alleen maar slecht praten over de ander, je kind negatief vergelijken met de ander, de schuld bij de ander leggen, het zijn allemaal dingen, die een stempel op je kind drukken.
Hoe hebben jullie deze drie fases doorlopen?
Denk je nu “Oei, daar is bij ons toch echt het een en ander fout gegaan”?
Ik help jullie graag bij het onderzoeken van de effecten op je kind en de verwerking ervan.